Minik Beyaz Bulut Masalı

 Minik beyaz bulut dağların üzerinde sanki gülümsüyordu. Elma ağacının gölgesinde yatmakta olan Mete gözlerini beyaz buluttan ayıramıyordu. Kardeşi Ayşe’ye:

-” Ayşe buluta bak !”  Bulutu küçük tekerlekli bir bisiklete benzeten Mete :

-” Benimde öyle bir bisikletim olacak” dedi. Ayşe:

-” Benimde uzun saçlı kocaman bir bebeğim olur mu? ” dedi. Bulut o anda Ayşe’nin hayal ettiği gibi uzun saçlı kocaman bir bebek oluverdi. Babası o bebeği, yağmur yağar, ekinler büyüyüp iyi ürün verirse Ayşe’ye  alacaktı, söz vermişti.

 Mete ve Ayşe’nin babası elindeki çapayı cılız pamuk saplarının dibinde birkaç kez gezdirerek doğruldu. Ağacın gölgesindeki çocuklarının hayranlıkla gökyüzündeki minik beyaz bulutu izlediğini gördü. Bu mevsimde bir pamuk yumağı gibi gökyüzünde görünür, giderdi. Ne yağmur verir ne de gölge yapardı. Elindeki çapayı havaya kaldırıp kurumuş toprağa vururken birkaç güne kalmadan bu pamukların kuruyup gideceğini düşünüyordu. Akarsular kurumuş, kuyularda su kalmamıştı, nereye gitmişti sular ?

 Mete Ayşe’ye:

-” Bak Ayşe şimdide kamyon oldu” dedi. Çocuklar gülümsediler. Minik beyaz bulut kendisini rüzgara bıraktı. Kendisine yaklaşmak isteyen su taneciklerinden uzaklaştı ve büyük kara bulutlara yaklaşmadı. Minik beyaz bulut küçük tekerlekli bisiklet oldu, uzun saçlı kocaman bir bebek oldu, kamyon oldu ama ne Mete’nin nede Ayşe’nin öne eğilmiş başlarını yukarı kaldıramadı.  Ayşe’nin gözlerinden iki damla yaş süzüldü, içinde uzun saçlı kocaman bir bebek olan iki damla gözyaşı toprağa düştü. O zaman minik beyaz bulut karardıkça, karardı, ağladıkça, ağladı bereket oldu….

Deh, deh dehlerim, su başında beklerim. Hem şimşek, hem döşek, pek akıllı bizim eşek, dokuz deveye yeter, gece gündüz yol gider bizim tekerlememiz burada biter.

 Bu masalı dinlemek için buraya tıklayın.